ძალიან დავიღალე ამ ყველაფრით რომელიც სინამდვილეში არაფერი არ არის. ნელნელა ვხვდები რო ჩემს ცხოვრებას აზრი ეკარგება იმიტომ რომ ამ ბოლო დროს იგი მარტო სკოლით და სახლით შემოიფარგლება რა თქმა უნდა ეზოშიც ჩავდივარ მეგობრევი მყავს მაგრამ მაინც... ყველას ვისაც ამას ვეუბნები მიმტკიცებენ ეს იმიტომ არის რომ არსად არ დადიხარო აუ ცეკვაზე და ა.შ. ჩემი დაქალებიც მხოლოდ და მხოლოდ კლასელებით შემოიფარგლება. მაგრამ მაინც მგონია რომ ნამდვილი მეგობარი არ მყავს. რაც შეეხება რამეზე სიარულს არ ვიცი რა მინდა. ხან რა ხან რა ვიცი რომ მალე მომბეზრდება რაზეც არ უნდა შევიდე და გამოსვლა მენდომება. ამასთანავე ის "მგრუზავს" რომ მშობლები ყოველ წუთში მახსენებენ "იმეცადინე" და ა.შ ხოლო სკოლაში მასწავლებლები იმას რომ ყველა სკოლას ვერ დაამთავრებს და გამოვალთ "მუშები" ეს ყველაფერი სიმართლეა მაგრამ რატომ უნდა დააკარგვინო ბავშვს რომელიც ცხოვრებას ეხლა იწყებს ყველაფრის იმედი?! მაგრამ მთავარი ალბათ ის არის რომ ჩემები ზოგრამეში მზღუდავენ მაგალითად გაშვებაში როდესაც ჩემი თანატოლები შაბათკვირას სად აღარ დადიან და ცხოვრებით ტკბებიან. უბრალოდ ცოტა მეტი თავისუფლება მინდა ცოტა :( მეორე სემესტრის ბოლოს კარგი ნიშნები გამომყვა და ამით ვამაყობ მაგრამ ვიცი რომ მესამე სემესტრიდან ავურევრადგან სწავლის თავი არ მაქვს როდესაც გარეთ მზე ანათებს და ცხოვრება დუღს არ შედის უკვე ამ თავში არაფერი და რა ვქნა. სკოლაში კიდე მომაბეზრებელი გაკვეთილება გამდნარი ყველივით იწელება და დასასრული არ უჩანს სტადიონზე გავალთ თუ არა დირექტორი გამოვარდება და დროზე გაკვეთილებზეო გვრეკავს. გუშინ ჩემმა დაქალმა ერთ ბიჭს "დაბრო" მისცა რომელსაც მოსწონდა და ძალიან გამახარა ჩემი დაქალის ამბავმა. კარგია როდესაც შენს გარშემო ადამიანები ბედნიერნი არიან. ხშირად ვფიქრობ ჩემი ცხოვრება სულ სხვანაირი იქნებოდა სადმე უფრო განვითარებულ ქვეყანაში რომ დავბადებულიყავი მაგ. ამერიკაში. და მიმაჩნია რომ დროა ჩემებმა შეიგნონ რომ უკვე გავიზარდე!!!
No comments:
Post a Comment
winaswar madloba komentaristvis