შეყვარებული მტრედები მოთხრობა "ჩანჩურა" და აუტანელი შიში

დაგაბნიათ სათაურმა? არაუშავს ყველაფერს დაწვრილებით აგიხსნით ყველაფერი იმით დაიწყო რომ დღეს სკოლაში ქართულის გაკვეთილზე ვიჯექი და საშინლად მეძინებოდა ჩემს გვერდით მჯდომმა დაქალმა კი მითხრა ფანჯარაში გაიხედეო გავიხედე და პლეხანოვის ერთერთი ძველ ფანჯარაზე ორი მტრედი იჯდა ისე საყვარლად ეფერებოდნენ ერთმანეთს და ჟღურტულებდნენ მიუხედავად უამინდობის სულ დამავიწყდა გაკვეთილზე რომ ვიჯექიბევრ რამეზე დავფიქრდი მაგალითად როგორ არ ვუფრთილდებით ჩვენი ცხოვრების ასეთ ძვირფას და განუმეორებელ წამებს თუ წუთებს (რადგან ყოველი წუთი რაც არ უნდა უსიამოვნო იყოს ხო განუმეორებელია) ჩვენ ადამიანები ვეღარ ვამჩნევთ ჩვენს გარშემო მომხდარ სასწაულებს ვერ ვამჩნევთ იმიტომ რომ ამას ყოველდგე ვხედავთ და არ ვაფასებთ არც ერთმანეთს არ ვაფასებთ ვჩხუბობთ ვბრაზდებით და სამაგიეროს ვუხდით როდესაც ცხოვრება ესეთი ხანმოკლეა და პატიება კიდევ ღვთიური (ეს კიდევ ცალკე თემაა) კლასში მასწავლებელი მიხეილ ჯავახიშვილის მოთხრობა "ჩანჩურას" ვკითხულობდით ძალიან სევდიანი ნაწარმოებია იქ ისეთი ამბავი მოხდა რომ ძაღლი შემეცოდა არადა ადამიანი იყო შესაცოდი რა ვქნა ეგეთი ვარ მაგრამ შემდეგ ის ძაღლი კლავს ჩანჩურას და შემდგომ ასე უკვე ადამიანი შემეცოდა :( და რაც შეეხება შიშს სკოლის შემდეგ მე და ჩემი დაქალები ძაღლებს ვასეირნებდით ერთად როდესაც მეზობლის აიი ძალიან უუუზარმაზრი ძაღლი გამოვარდა ჩემმა დაქალმა დაქალმა დამალვა მოახერხა მე კიდევ ის ძაღლი ზედ მახტებოდა როდესაც საკუთარი ძაღლი ხელში მეჭირა შველა არსაიდან ჩანდა ძაღლიც არ მშორდებოდა კბენას ცდილობდა ასე გაიწელა კარგა ხანს ბოლოს ისე შემეშინდა ისტერიკაში ჩავვარდი არადა როდესაც რამე გამიხარდება ან გამიკვირდება პირიქით ხმას ვერ ვიღებ. უცებ ჩემი დახმარება ისეთმა ადამიანმა სცადა რომლისგან ნამდვილად არ მოველოდი მაგრამ ძაღლი სრულიად დაუმორჩილებელი გახდა პატრონებიც არსად ჩანდნენ საბოლოოდ ის ძაღლი ერთმა გააგდო მე კიდევ შოკში ვიყავი ცხოვრებაში ასე არ შემშინებია. არა ძაღლს ვეღარ ჩავიყვან მარტო ხომ საერთოდ სანამ მისი "პატრონები" ვერ მიხვდებიან რომ ავმა და ძალიან დიდმა ძაღლმა შეიძლება ვინმე დაგლიჯოს. სახლში რომ მოვედი მაშინ გამახსენდა მაშინ ქართულზე თავიდან ძაღლი შემეცოდა რომელიც ადამიანის კბენას ცდილობდა და ის ადამიანი ახრჩობდა ხოლო შემდეგ პირადად მე და ჩემს ძაღლი დაგვგლიჯა რამის ძაღლმა... მოკლედ რომ ვთქვათ სიკვდილი მინდოდა ისე შემეშინდა

ცხოვრება მინდა ან არ მინდა

არ გქონიათ შემთხვევა რომ გითქვამთ რატომ დავიბადე? არადა ამის რეალური საბაბი არ გქონიათ ანუ რამე ტრაგედია არ შეგემთხვათ მაგრამ რაიმე ნერვებმომშლელი წვრილმანის გამო ყველაფრის იმედი დაგიკარგავთ და სასოწარკვეთილებაში ჩავარდნილხართ სინამდვილეში ეს "წვრილმანებია" ნევროზის მიზეზი რომელიც ნელნელა იბუდებს ჩვენს ფსიქიკაში და ჩვენს ნერვებს "აფუჭებს" ფსიქოლოგები ამბობენ, რომ არასოდეს არ უნდა დაკკარგო ხვალინდელი დღის იმედი მაგრამ რა უნდა გავაკეთოთ თუ ეს უკვე დაკარგულია ან ყველაზე უარესი "ხვალინდელი დღე" უბრალოდ არ არსებობს და ჩვენი ყოფა უაზრო ხდება ძალიან უაზრო ზედმეტად... ყოველი დღე ერთმანეთს გავს და თუ რამე სიახლე ხდება ეგაც ცუდი დრო საშინლად ნელა გადის და მთელი დღე იმის ლოდინში ხარ როდის დაღამდება რომ დაიძინო და რამდენიმე საათით მაინც მოწყდეთ რეალობას. ყველა გეუბნება რომ რაც გაქვთ იმით უნდა დაკმაყოფილდე მაგრამ რა ქნას ადამიანმა თუ ის ბუნებით მინიმალისტობა არ ახასიათებს და მაქსიმალისტია. შეეგუოს რეალობას შეეცადოს რაიმეს შეცვლას ან თავი მოიკლას აქედან პირველი ისედაც თავისით ხდება მეორეს გაკეთება რომ შეგეძლოს დეპრესიაში არ იქნებოდი ხოლო მესამე ყველაზე ცუდი გადაწყვეტილებაა თან გამოსავალი არ არის. თავის მოკვლა თანაც დიდი ცოდვაა ჩვენ არ გვაქვს უფლება ღმერთის ნაჩუქარი სიცოცხლე უარვყოთ. ხანდახან ნევროზი მწვავდება და პატარა ინციდენტის გამოო შეიძლება ისტერიკაში ჩავარდე ამ დროს კარგია თუ უმნიშვნელო ნივთს გააფუჭებთ ნერვებსაც დაიწყნარებთ და ძარღვებში მომდგარ სისხლსაც. ზემოთ მოყვანილი სიტუაცია თქვენთვის ნაცნობია მოემზადეთ თქვენ ნევროზი გჭირთ. მაგრამ არა ეგრეთწოდებული ლაითი ნევროზი რომელიც ყოველ მეორე თბილისელს სჭირს არა თქვენ სერიოზული ნევროზი გჭირთ მაგრამ მე რა უნდა გირჩიოთ მე თვითონ ნევროზიანი ვარ ერთ რჩევას კი მოგცემდით თუ ბლოგი გაქვთ გადმოანთხიეთ მანდ ყველაფერი როგორც ამას მე ვაკეთებ.

და ბოლოს იფიქრეთ იმაზე რომ შეიძლება ყველაფერი უარესად ყოფილიყო

გამოუსწორებელი ზარმაცი ვარ :|

არა რა გამოუსწორებელი ზარმაცი ვარ. თითქმის ყველაფერი მეზარება იმდენად, რომ მეგობარს ვუღალატე შიძლება უბრალო წვრილმანით მაგრამ მაინც თავს დამნაშავედ ვგრძნობ ალბათ იცით დღეს მსვლელობაა 100 000 თავგანწირული ქართველის მოსახსენიებლად კვირიკე და ივლიტას ტაძართან უნდა შევხვედრილიყავით და მეტეხის ხიდამდე ფეხით გვევლო შემდგომ უწმინდესი და უნეტარესი სრულიად საქართველოს პატრიარქი ილია მე–2 დაგვლოცავდა ყველა სკოლიდან მიდიოდნენ ბავშვები ჩემმა დაქალმა მთხოვა გთხოვ წამოდიო მე ვუთხარი დედაჩემს ვკითხავ თქო მაგრამ არ მიკითხავს მოვატყუე არ მიშვებს თქო არადა გამიშვებდა. დღეს დილით კიდევ გალობის ხმა მომესმა და სინდისმა შემაწუხა პირველ რიგში როგორც ქრისტიანი არ მოვიხადე ჩემი ვალი ღმერთისა და იმ თავგანწირული ადამიანების წინაშე მეორე რიგში მოვატყუე ჩემს მეგობარს და ვუღალატე ჩემს თავს. ანიმ (ჩემი მეგობარი) არ იცის ამ ბლოგის არსებობის შესახებ თორემ რომ გაეგო ძალიან ეწყინობოდა შეიძლება წვრილმანია მაგრამ მაინც... და რის გამო ელემენტარული სიზარმაცის გამო. აი ეხლაც უამრავი სამეცადინო მაქვს მე კიდე აქ ვზივარ და ვპოსტავ ბლოგზე რომელსაც არავინ არ კითხულობს...

ბლოგების "ტრადიცია"

ყველას უდევს ბლოგზე და არ მე ვუღალატე "ტრადიციას"



მიყვარს –სიყვარული

ვოცნებობ – ოცნებების ახდენაზე

ვფიქრობ – ათას სისულელეზე

კმაყოფილი ვარ – არაფრით :|

მძულს – ფიზიკა

ვნანობ – არაფერს ბევრი რამე ვისწავლე შეცდომებისგან

მენატრება – ზღვა

მსურს – ტკბილი სახლი

მაღიზიანებს – პატარა მწეველი გოგოები და "ჯაან" ხალხი

ვგრძნობ – ტკივილს

მეშინია –ძვირფასი არსების დაკარგვის

ვიცი – რომ ანი მქვია :ლოლ:

არ ვიცი – ბიჭის შებმა (არც მინდა ყველაფერი თავისით მოდის)

შემიძლია – გაღიმება

არ შემიძლია – პარასკევს მეცადინეობა

ვმეგობრობ –ჩემს მეგობრებთან

ვაპატიებ – თითქმის ყველაფერს თუ მიყვარს

ვტირი – რაზეც მეტირება

ვიცინი – უაზროდ

ვეძებ – "მეორე მეს"

ღირსი ვარ – რისი ღირსიც ვარ

ვკარგავ – ბავშვობას და დროა

მშურს – თავისუფალი თინეიჯერების

ვემალები – რეალობას

ვემტერები – არავის მტრობა არ მსურს

მაინტერესებს – ყველაფერი საინტერესო

არ მაინტერესებს – სწავლა

მახსოვს – განვლილი გზა

მრცხვენია – დაშვებული შეცდომების

უარვყოფ – ადრეულ ასაკში დაქორწინებას

ვავადმყოფობ – როდესაც კომპთან ჯდომის თავი არ მაქვს

ვმალავ – ჩემს ბლოგს ახლობლებისგან

ვინახავ – ყველაფერ კარგს

მწამს –ღმერთის და მომავლის

მიკვირს – ბუნების

მიხარია – როცა დედაჩემი იღიმის

ვჭორაობ – ყველაზე

ვდარდობ – მოსალოდნელზე

ვამაყობ – ჩემი მიღწევებით

ვაკეთებ – შეძლებისდაგვარად ყველაფერს რაც მევალება

ვეფერები – ჩემს ძაღლს

მსიამოვნებს – ურთიერთობა

მესიზმრება – სიზმრები

ვეწევი – ჯანმრთელ ცხოვრების წესს

მწყინს – ბევრი რამ

ვხარჯავ – დროს

ვღალატობ – საკუთარ თავს

ვკამათობ – დედაჩემთან (გულში)

ვუხეშობ – როცა ვბრაზდები

ვუსმენ –მუსიკას

ვყოყმანობ – ხშირად

ვკითხულობ – ბლოგს

ვამზადებ – საშინაო დავალებას (სხვა რა გზაა)

ვუყურებ –რეალობას მაგრამ აქ არ ვარ

ვკლავ – ჩემს ფიქრებს და განცდებს სადღაც შორს

ვაფუჭებ – ფეხსაცმელს და საკუთარ თვალებს (კომპის გადამკიდე)

ვცხოვრობ – ამ სამყაროში

ვცემ – პატივს ვინც პატივსაცემია

ვმღერი – ყველა სიმღერას რაც მომწონს

ვასრულებ – "ძველ" ცხოვრებას

დავდივარ – სკოლაში

ვერიდები – რეალობას

ვთამაშობ – ფერმას ფეისბუქზე

ვიტყუები –როდესაც აუცილებელია

ვგიჟდები – ჩემს კომპზე და ნაყინზე

ვაგროვებ – პოსტებს ჩემს ბლოგზე

ვიხდი –საბანს :ლოლ:

ვეჭვიანობ – იმაზე ვინც მიყვარს

ვკაიფობ – ძალიან მაგრად

ვიზიდავ – წარუმატებლობას და ხანდახან იღბალს

ვილამაზებ –ბლოგს და ცხოვრებას

Be different

იყო განსხვავებული ნიშნავს
1. იყო გამორჩეული შენს გვერდზე მდგომისგან
2. იყო მუდმივად ყურადღების ცენტრში
3. არ იყო "ბრბო"
4. შეინარჩუნო პიროვნული ინდივიდუალობა
......
და... იყო სხვები დასაცინი
არ შემეკამათოთ რომ როდესაც ქუჩაში ოდნავ განსხვავებულ ადამიანს ჩაუვლია არ გაგიფიქრიათ მაინც "ეს ვერ არი" ან რამე ამდაგვარი. იყო ინდივიდუალური ეს ბურებრივია ხოლო იყო განსხვავებული ეს უკვე მიღწევაა ცხოვრებაში წარმოაჩინო შენი "მე" არ ვგულისხმობ მარტო ჩაცმას ან გემოვნებას მუსიკაში და ა.შ. მე ვგულისხმობ განსხვავებულ აზრს. ეს პრობლემა საქართველოში ძალიან აქტუალურია აქ ხომ ყველა ერთმანეთს ბაძავს(ყველა თუ არა ბევრი მაინც) არადა როგორ "ასწორებს" როდესაც ყველა ერთ აზრზეა შენ კიდევ შენს საკუთარ დამოკიდებულებას თამამად გამოხატავ. ამით არ ვამბობ მე რომ განსხვავებული ვარ უბრალოდ მინდა სხვებისგან გამოვირჩეოდე ერთი რამით მხოლოდ ერთი რომ მე მე ვიყო ის ის იყოს შენ კიდევ შენ იყო. რამ შთამაგონა ამ "ბოდიალა" პოსტის დაწერა ამ შუაღამეს აი ამ სურათებმა

You Make The World Beautiful. LOve !

ცხოვრებაში ბევრჯერ ვყოფილვარ შეყვარებული მაგრამ ამ გადმოსახედიდან ვხვდები რომ იმათგან არცერთი არ იყო ნამდვილი უფრო ბავშვურ გატაცებას თუ აკვიატებას გავდა.ნამდვილი სიყვარული კიდევ ერთხელ მოდის სენივით უკითხავად შეგეყრება და ცხოვრების ბოლომდე არ გტოვებს. გტანჯავს გატირებს მაგრამ ამავედროულად ძალიან ბედნიერს გხდის. მიყვარს როდესაც ქუჩაში შეყვარებულ წყვილებს ვხედავ როგორ საყვარლად უყურებენ ერთმანეთს და როგორ ბედნიერები არიან. შეიძლება იფიქრეთ რომ შეყვარებული ვარ არა?! არა მე არ ვარ შეყვარებული მე თვით სიყვარული მიყვარს მიყვარს როდესაც სიყვარული სუფევს ჩემს გარშემო მოკლედ თავს აღარ შეგაწყენთ და რამდენიმე ფოტოს წარმოგიდგენთ ისე უბრალოდ განწყობისთვის...

julie&julia

ფილმი მოგვითხრობს მდივანზე ჯული პაუელზე – რომელიც ერთი წლის მანძილზე სცდილობს მოამზადოს 524 კერძი რეცეპტების მიხედვით, რომლებიც ჯულია ჩაილდის წიგნში 'როგორ დაეუფლოს ფრანგული სამზარეულოს ხელოვნებას' იყო აღწერილი. მთელ თავის გამარჯვებებს და დამარცხებებს გოგონა ბლოგში აშუქებდა.

დაახლოებით ერთი კვირის წინ ვუყურე ამ ფილმს. ერთხელ საყურებლად კარგი ფილმია განსაკუთრებით მოგეწონებათ თუ კულინარიით ან ბლოგინგით ხართ გატაცებული. მე მაგალითად მერილ სტრიპის გამო ვუყურე. რაც ყველაზე საინტერესოა აქ მოთხრობილია სხვადასხვა დროში ცხოვრობდნენ მაგრამ ძალიან გვანან ერთმანეთს

my life is routine... :|

ძალიან დავიღალე ამ ყველაფრით რომელიც სინამდვილეში არაფერი არ არის. ნელნელა ვხვდები რო ჩემს ცხოვრებას აზრი ეკარგება იმიტომ რომ ამ ბოლო დროს იგი მარტო სკოლით და სახლით შემოიფარგლება რა თქმა უნდა ეზოშიც ჩავდივარ მეგობრევი მყავს მაგრამ მაინც... ყველას ვისაც ამას ვეუბნები მიმტკიცებენ ეს იმიტომ არის რომ არსად არ დადიხარო აუ ცეკვაზე და ა.შ. ჩემი დაქალებიც მხოლოდ და მხოლოდ კლასელებით შემოიფარგლება. მაგრამ მაინც მგონია რომ ნამდვილი მეგობარი არ მყავს. რაც შეეხება რამეზე სიარულს არ ვიცი რა მინდა. ხან რა ხან რა ვიცი რომ მალე მომბეზრდება რაზეც არ უნდა შევიდე და გამოსვლა მენდომება. ამასთანავე ის "მგრუზავს" რომ მშობლები ყოველ წუთში მახსენებენ "იმეცადინე" და ა.შ ხოლო სკოლაში მასწავლებლები იმას რომ ყველა სკოლას ვერ დაამთავრებს და გამოვალთ "მუშები" ეს ყველაფერი სიმართლეა მაგრამ რატომ უნდა დააკარგვინო ბავშვს რომელიც ცხოვრებას ეხლა იწყებს ყველაფრის იმედი?! მაგრამ მთავარი ალბათ ის არის რომ ჩემები ზოგრამეში მზღუდავენ მაგალითად გაშვებაში როდესაც ჩემი თანატოლები შაბათკვირას სად აღარ დადიან და ცხოვრებით ტკბებიან. უბრალოდ ცოტა მეტი თავისუფლება მინდა ცოტა :( მეორე სემესტრის ბოლოს კარგი ნიშნები გამომყვა და ამით ვამაყობ მაგრამ ვიცი რომ მესამე სემესტრიდან ავურევრადგან სწავლის თავი არ მაქვს როდესაც გარეთ მზე ანათებს და ცხოვრება დუღს არ შედის უკვე ამ თავში არაფერი და რა ვქნა. სკოლაში კიდე მომაბეზრებელი გაკვეთილება გამდნარი ყველივით იწელება და დასასრული არ უჩანს სტადიონზე გავალთ თუ არა დირექტორი გამოვარდება და დროზე გაკვეთილებზეო გვრეკავს. გუშინ ჩემმა დაქალმა ერთ ბიჭს "დაბრო" მისცა რომელსაც მოსწონდა და ძალიან გამახარა ჩემი დაქალის ამბავმა. კარგია როდესაც შენს გარშემო ადამიანები ბედნიერნი არიან. ხშირად ვფიქრობ ჩემი ცხოვრება სულ სხვანაირი იქნებოდა სადმე უფრო განვითარებულ ქვეყანაში რომ დავბადებულიყავი მაგ. ამერიკაში. და მიმაჩნია რომ დროა ჩემებმა შეიგნონ რომ უკვე გავიზარდე!!!

Angus, Thongs and Perfect Snogging

თოთხმეტი წლის ჯორჯია ნიქოლსონი აბეზარა მშობლებთან და სამი წლის დასთან ერთად ცხოვრობს..ჯორჯია ოცნებობს ქერათმიანი იყოს,უფრო პარატა ცხვირი ჰქონდეს და ბოიფრენდი ჰყავდეს..მისი დღიურის წაკითხვისას მაყურებელი სიხარულით,იმედგაცრუებებით,ემოციებით,კურიოზებითა და განცდებით აღსავსე მოზარდთა სამყაროში აღმოჩნდება...


ალბათ ბევრმა იცით ეს ფილმი მაგრამ ძალიან ცოტას გიყვარს ჩემნაირად. დაახლოებით წლინახევრის წინ ვუყურე და შევიყვარე უზომოდ. ვინაიდან ჩემი თავი ვიპოვე ამ გოგოში
წარმოგიდგენთ ფილმის ჩემებურ დახასითებას

ჯორჯია ნიკოლსონი არის ინგლისელი თოთხმეტი წლის თინეიჯერი გოგონა რომელსაც არ მოსწონს თავისი ცხოვრება გრძელი ცხვირი თმა და ნერვებს უშლიანმშობლები (რას ერჩის ნეტავ) იგი ცხოვრობს პატარა ზღვისპირა ქალაქში ყავს სამი საუკეთესო დაქალი მაგრამ მისი ცხოვრება შეიცვლება როდესაც წვეულებაზე ზეთის ხილის კოსტიუმს ჩაიცმევს და ყველას დასაცინი გახდება იგი გადაწყვეტს გაიზარდოს. ეს ყველაფერი იმით დაიწყება რომ მის სკოლაში ლონდონელი ორი ძმა გადმოვლენ ის და მისი დაქალი ჯესი დაიწყებენ ბიჭების დევნას და საბოლოოდ გაიცნობენ მათ მაგრამ არსებობს ერთი დიდი პრობლემა რობის ანუ იმ ბიჭს ჰყავს ქერათმიანი სილიკონის მკერდიანი მსუბუქი ყოფაქცევის შეყვარებული მაგრამ ჯორჯია იმდენს მოახერხებს რომ ბიჭს თავს შეაყვარებს. მოხდება ბევრი გაუგებრობა და კურიოზი ჯორჯია ახალ ზელანდიაში გადასახლებას აპირებს მაგრამ ყველაფერი შეიცვლება მის დაბ. დღეზე რომელზედაც დედამისი და მეგობრები მალულად დიდ წვეულებას მოუწყობენ

მოკლედ უყურეთ ბევრ რამეს გასწავლით ეს ფილმი

უი ხომ ამასწინათ ინტერნეტში წავაწყდი ერთ წიგნს რომლის მიხედვით ეს ფილმია ფილმია გადაღებული confessions of Georgia Nicolson სურათი ზევით დევს 10 ტომია ძალიან მინდა წაკითხვა ამაზონზე მარტო ინგლისირად დევს და საქართველოში ხომ ვერაფერს იშოვი რაა :@

საუნდტრეკები აქვს ძალიან მაგარი ამ ფილმს:

	shes so lovely / scouting for girls /	03:44
	Girls And Boys In Love / The Rumble Strips /	02:30
	The Show / Lenka /	03:58
	Naive (live lounge cover of The Kooks) / Lily Allen /	03:51
	She's Got You High / Mumm-Ra /	03:25
	Who Needs Love? / Razorlight /	03:32
	Your Song / Kate Walsh /	04:11
	Mad About The Boy / Ava Leigh /	03:25
	Young Folks / Peter Bjorn & John /	04:39
	Toothpaste Kisses / The Maccabees /	02:44
	Sugar Mouse / Oh, Atoms /	04:01
	Ever Fallen In Love / Stiff Dylans /	03:01
	I Found Out / The Pigeon Detectives /	02:07
	In The Morning / The Coral /	02:34
	Pull Shapes / The Pipettes /	02:59
	Great DJ / The Ting Tings /	03:23
	Ultraviolet. / Stiff Dylans /	03:46

უკვე ჩავლილი მაგრამ საყვარელი აღდგომა

წელს აღდგომა საკმაოდ ადრე 4 აპრილს იყო ძალიან მიყვარს ეს დღესასწაული. ის ყოველთვის გაზაფხულთან არის დაკავშირებული . წელს სააღდგომო არდადეგები არც გვქონია სულ რაღაც ორი დღე გამოგვიყვეს დასასვენებლად მაგრამ ჩემმა "სწავლას მოწყურებულმა" კლასმა ორი კვირა გაცდენები გადაააბა და გაკვეთილებიც არ ტარდებოდა. წითელ პარასკევს ჩვეულებრივად კვერცხები შევღებეთ და პასკები ვიყიდეთ მიყვარს........!!!!! აღდგომის წინა დღეს კიდევ მე და ჩემი დაქალი რომელიც კლასელიცაა და მეზობელიც ჩვენს საერთო დაქალთან წავედით სახლში. სულ ერთად დავდივართ ძალიან მიყვარს ჩემი მეორე მეა :)) სადარბაზოში რომ შევედით და დაქალს რომ ველოდებოდით თავში რაღაცამ მოგვიარა და ცეკვა დავიწყეთ მუსიკის თანხლებით თან ქართული ცეკვა ერთი ბიჭი გაოგნებული გვიყურებდა ლოოლ!!! შემდეგ ნამცხვრების მაღაზიაში გავემართეთ და ვიყიდეთ უუუუგემრიელესი დესერტი. სახლში რომ ავედით ვჭამეთ შემდეგ კი კომპს მივასკდით რა თქმა უნდა ეგაც მოგვბეზრდა და დისკოტეკა მოვაწყეთ გარეთ გასეირნება გვინდოდა მაგრამ ისე წვიმდა რომ რავიი :( საღამოს წამოვედით შემდეგ მე და ანი ეზოში ჩავედით ბოლოს რა თქმა უნდა კომპიუტერთან. აღდგომას სამებაში წავედი რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს პირველად ვიყავი ძალიან მომეწონა ტრადიციაც არ დავარღვიე და სამების ტაძრის წინ სურათი გადავიღეთ. მოკლედ ესე ჩაიარა :)) მართალია დაგვიანებით მაგრამ მაინც ქრისტე აღსდგა!!!

მიტოვებული ბლოგი და დაკარგული ბლოგერი

თვეზე მეტი გავიდა რაც არ დამიპოსტავს საშინელებაა. ყველაფერი იმით დაიწყო რომ შუაგულ მარტში სემესტრული გამოცდები მქონდა მართალია ყველა კარგად ჩავაბარე მაგრამ იმდენად დავიღალე ამ ყველაფრით რომ არაფრის თავი არ მქონდა. ერთ დღეს გადავწყვიტე ჩემთვის ლამაზი დღე მეჩუქნა რა თქმა უნდა შოპინგი. წავიყვანე დედაჩემი და ორივე გავემართეთ პლეხანოვზე. საერთოდ არ მიყვარს დედაჩემთან ერთად საყიდლებზე სიარული ჩვენი გემოვნება სამოსში არ ემთხვევა ერთმანეთს მაგრამ დეიდაჩემს არ ეცალა და... ბევრი ვიარეთ თუ ცოტა ვიყიდე უამრავი მაისური არც ვიცი ამდენი დედაჩემმა როგორ მიყიდა რამდენიმე ჯინსის ქვედაბოლო (არადა სულ შარვლებს ვხმარობ) რამდენიმე "საროჩკა" და საგაზაფხულო ქურთუკი. დედაჩემს ბავშვობის მეგობარი შეხვდა და სამივენი გავემართეთ ერთი ძალიან საყვარელი ბარისკენ იქვე მარჯანიშვილზე. საშინლად მშიოდა და კარგად ვჭამე მინდა ავღნიშნო რომ გემრიელი მწვადი ქონდათ რასაც ვერ ვიტყვით ხინკალზე. იქიდან წამოსულმა კომპიუტერს მივუჯექი და ღამის ოთხამდე არც ავმდგარვარ. ვიფიქრე დავპოსტავ თქო მაგრამ დამეზარა საშინლად. ამ პოსტზე გვეყოფა წერა შემდეგში უკვე ჩავლილ აღდგომაზე დავწერ...